Nikola Jovanović

Nikola Jovanović ušao je u istoriju jednog od najvećih klubova na svijetu – bio je prvi stranac koji je obukao dres Mančester junajteda. Jovanović je karijeru počeo u Budućnosti, nastavio u Crvenoj zvezdi, sa kojom je igrao u finalu Kupa UEFA 1979. godine. Godinu kasnije stigao je na „Old Traford“, kao jedan od najboljih odbrambenih igrača u Evropi. Za dvije sezone u mančesterskom timu odigrao je 21 utakmicu i postigao 4 gola, a povreda leđa onemogućila ga je da ostavi dublji trag u legendarnom klubu. Za reprezentaciju SFR Jugoslavije, Jovanović je debitovao 1. aprila 1979. godine, na utakmici sa Kiprom u kvalifikacijama za Svjetsko prvenstvo u Španiji. Bio je stanardni reprezentativac tokom cijelog kvalifikacionog ciklusa, a odigrao je sve tri utakmice na Mundijalu 1982. godine. Osam puta oblačio je dres nacionalne selekcije. Nikola Jovanović već 20-ak godina živi u Sloveniji, a dugo je bio direktor slovenačkog prvoligaša Domžale.

Ivica Kralj

Kao dječak iz rodnog Tivta otišao je u beogradski Partizan, na čijoj se klupi prvi put se našao sa napunih 17 godina. Kao pozajmljen igrač nastupao je za Arsenal, Jastrebac iz Niša i beogradsku Zvezdaru. Nakon „kaljenja“ vratio se u tim iz Humske za koji je nastupao od 1989. do 1998. godine, kao i od 2001. do 2005. godine. Inostranu karijeru započeo je u Portu, a nastavio u redovima holandskog PSV-a. Po povratku iz Holandije ponovo je obukao dres Partizana, sa kojim je izborio učešće u Ligi šampiona. U dresu reprezentacije Jugoslavije uknjižio je 41 nastup. Debitovao je na meču sa Argentinom, da bi poslednji meč na golu nacionalne selekcije uknjižio 2001. godine protiv Slovenije. Kralj je bio prvi golman „plavih“ na Svjetskom prvenstvu u Francuskoj i Evropskom prvenstvu u Belgiji i Holandiji.

Miodrag Krivokapić

Miodrag Krivokapić je kao mladić iz nikšićke Sutjeske otišao u Crvenu zvezdu, gdje je stekao reputaciju velikog profesionalca i beskompromisnog borca, te jednog od najboljih defanzivaca na prostoru bivše Jugoslavije sredinom 80-tih godina. Takav stil igre donio mu je inostrani angažman na Ostrvu – 1988. godine postao je član škotskog Dandi junajteda, za, u to vrijeme, veliko obeštećenje od 200 hiljada funti. Na „Tenadajs parku" ostao je tri godine i bio miljenik navijača. Od 1991. godine igrao je u Madervelu, zatim u Rejt roversu, a karijeru je završio u Hamiltonu, kao trener – igrač. Po završetku karijere posvetio se trenerskom pozivu, a kratko je bio prvi trener Madervela (2001. godine), u tandemu sa Džonom Filibenom. Po povratku iz Škotske, gdje je dobio UEFA pro-licencu, vratio se u Crvenu zvezdu. Dvije sezone bio je prvi saradnik Zorana Filipovića, a trenutno je trener kadetskog tima „crveno-bijelih". Za reprezentaciju SFR Jugoslavije odigrao je pet utakmica, a debitovao je 16. decembra 1987. godine protiv Turske.

Vojin Lazarević

Karijeru je počeo u ekipi Sutjeske. Sjajne golgeterske kvalitete pokazao je u tadašnjoj Drugoj ligi, u kojoj je tri puta bio najbolji strijelac. Sa takvom reputacijom 1966. godine stigao je u Crvenu zvezdu i u tandemu sa Draganom Džajićem osam sezona harao terenima bivše Jugoslavije. Dva puta je bio prvi strijelac prvenstva - 1968/69. sa 22 gola i 1972/73, kada se vratio u Crvenu zvezdu iz francuskog Nansija, sa 25 pogodaka (podijelio titulu sa Slobodanom Santračem). „Specijalitet“ mu je bila igra glavom. Za najbolju selekciju SFR Jugoslavije odigrao je pet utakmica (debitovao 17. juna 1964. godine, protiv Rumunije) i postigao jedan gol. Po završetku igračke karijere bavio se trenerskim poslom. Sa Crvenom zvezdom je dva puta osvajao Kup Jugoslavije (1997. i 1999. godine).

Dragoje Leković

Jedan od najtalentovanijih golmana na svijetu 80-tih godina, poznat po nadimku Jegulja. Leković je karijeru počeo u Mornaru iz Bara, a od 1984. do 1991. godine branio je u Budućnosti. Nakon jedne sezone u Crvenoj zvezdi, od čega je pola godine proveo na pozajmici u Mogrenu iz Budve, vratio se u Budućnost, da bi 1994. godine otišao u škotski Kilmarnok. Tri sezone ostao je na Ostrvu, a sa Kilmarnokom je 1997. godine osvojio Kup Škotske. Karijeru je nastavio u Španiji – prvo u Sportingu iz Hihona, a zatim u Malagi, a završio na Kipru, u AEK-u iz Larnake. Bio je prvi golman omladinske reprezentacije SFRJ koja je 1987. godine postala prvak svijeta. Za A tim SFRJ debitovao je 27. aprila 1988. godine, protiv Republike Irske u Dablinu. Bio je član selekcije SFRJ na Mundijalu u Italiji i reprezentacije SRJ na Svjetskom prvenstvu u Francuskoj. Za reprezentaciju je nastupao 14 puta. Trenunto je trener golmana u seniorskoj reprezentaciji Crne Gore.

Žarko Lučić

Žarko Lučić je ponikao u Rudaru iz Pljevalja. Iz matičnog kluba prešao je u Lovćen, ali je najbolje parije karijere pružio tek nakon prelaska u Budućnost. Sjajne odbrane, ali i golovi koji nisu bili rijetki, otvorili su mu vrata za odlazak u inostranstvo i to u Torpedo iz Moskve. Nakon ruske avanture uslijedio je povratak u crnogorski fudbal, prvo u redove Koma, a potom i Budućnosti. Profesionalnu karijeru završio je na golu podgoričke Mladosti. Gol nacionalne selekcije branio je jednom, 15. novembra 2000. godine u duelu sa Rumunijom.

Slobodan Marović

Slobodan Marović je prve fudbalske korake napravio u Mornaru iz Bara, ali je prvi profesionalni angažman dobio u Osijeku, odakle je 1989. godine prešao u redove Crvene zvezde. Bio je standardni član odbrambene postave beogradskog kluba u sezoni 1990/91. u kojoj su „crveno-bijeli“ pokorili svjetski i evropski fudbal. Nakon velikih titula, preselio se u Švedsku u redove Norčepinga, da bi karijeru okončao braneći boje danskog Silkeborga. Boje Jugoslavije Marović je branio četiri puta. Debitovao je 29. avgusta 1987. godine u duelu sa Sovjetskim Savezom, nakon čega je odigrao još tri meča u dresu sa državnim grbom.

Predrag Mijatović

Predrag Mijatović ušao je u istoriju najtrofejnijeg kluba na svijetu. Bio je strijelac jedinog gola za Real Madrid u finalu Lige šampiona, protiv Juventusa 1998. godine, kojim je „kraljevski klub“ poslije 32 godine postao prvak Evrope. Mijatović je karijeru počeo u Komu, nastavio u Mladosti, a afirmaciju stekao u Budućnosti. Od 1989. do 1993. godine predvodio je napad Partizana, a zatim otišao u Valensiju. Tri sezone proveo je u tom klubu, da bi 1996. godine postao član Reala. U Madridu je za tri godine ostavio neizbrisiv trag – golovima, driblinzima, ponašanjem na terenu i van njega. Proglašen za drugog fudbalera u Evropi u anketi „Frans fudbala“ za 1997. godinu, iza Ronalda. Iz Reala je otišao u Fiorentinu, a karijeru završio u Levanteu. Bio je član omladinske reprezentacije SFRJ koja je 1987. godine postala šampion svijeta. Za A tim SFRJ debitovao je 23. avgusta 1988. godine, protiv Finske. Učestvovao na Svjetskom prvenstvu u Francuskoj 1998. i Evropskom prvenstvu u Belgiji i Holandiji 2000. godine. Za reprezentacije SFRJ, SRJ i SCG odigrao 73 utakmice i postigao 28 golova.

Ante Miročević

Jedan od najboljih igrača sredine terena 70-ih godina prošlog vijeka u velikoj Jugoslaviji, jedan od najzaslužnijih za najveće uspjehe Budućnosti, prva „ikona“ crnogorskog fudbala... Ante Miročević je prvi fudbaler iz jednog crnogorskog kluba koji je zaigrao za A reprezentaciju SFR Jugoslavije. Debitovao je 15. novembra 1978. godine, protiv Grčke u Skoplju (4:1). Dres A reprezentacije oblačio je 7 puta, a na posljednjem nastupu, protiv Poljske, 26. aprila 1980. godine, postigao je oba gola za pobjedu od 2:1. Bio je kapiten olimpijske reprezentacije Jugoslavije na Olimpijskim igrama u Moskvi 1980. godine. Miročević je karijeru počeo i završio u Budućnosti, a tri sezone, od 1980. do 1983. godine, proveo je u kolijevci fudbala - Engleskoj, kao član Šefild vednzdija. Za tri sezone u Šefildu odigrao je 58 utakmica i postigao 3 gola.

Milutin - Mišo Pajević

Jedan od „pionira“ fudbala u Crnoj Gori. Kao dječak počeo je da igra u Crnogorcu sa Cetinja, u kome je 1935, sa samo 15 godina postao prvotimac. Dvije godine kasnije preselio se u Beograd, postao član Jedinstva, a zatim prešao u Zagreb, gdje je igrao za HAŠK Građanski. Poslije Drugog svjetskog rata igrao je za Lovćen, Budućnost i Partizan. Karijeru je završio u Lovćenu 1956. godine. Za reprezentaciju SFRJ je odigrao tri utakmice i postigao tri gola. Debitovao je 21. avgusta 1949. godine protiv Izraela u Beogradu. Ostao je upamćen kao igrač sa izuzetno jakim udarcem. Umro je 28. decembra 1992. godine.

Željko Petrović

Veliki borac i univerzalac, karijeru je počeo u Budućnosti. Član Dinama iz Zagreba postao je 1990. godine, a godinu kasnije prešao u Sevilju, u kojoj je tada igrao Dijego Maradona. „Obećanu zemlju“  našao je 1992. godine, kada se iz Španije preselio u Holandiju i potpisao za Den Boš. Dvije godine kasnije prešao je u RKC Valvajk, a 1996. postao igrač holandskog giganta PSV-a. Iz Ajndjovena je dvije godine kasnije otišao u Japan (Urava), a karijeru je završio u RKC Valvajku. U reprezentaciji SFRJ debitovao je 12. septembra 1990. godine, protiv Sjeverne Irske u Belfastu. Bio je član reprezentacije na Svjetskom prvenstvu u Francuskoj 1998. godine. Za selekcije SFRJ i SRJ odigrao je 18 utakmica.

Saša Petrović

Saša Petrović profesionalnu karijeru započeo je u OFK Titogradu. Nakon jedne sezone u timu sa Cvijetinog brijega pojačao je Budućnost, u kojoj je proveo naredih pet sezona. U sezoni 1989/90. branio je za Sutjesku, da bi se nakon toga ponovo vratio pod Goricu gdje je proveo još četiri godine. Internacionalnu karijeru počeo je u Kini, gdje je branio boje Jinana. Nakon Kine, uslijedila je selidba u Južnu Koreju gdje je dvije sezone nastupao za Čunam dragonse. Poslije Azije, na red je stigla i Evropa, odnosno Španija gdje je branio za Elče. Poslednje dvije sezone profesionalne karijere Petrović je proveo u kinseskom Šandong Lunengu. Za reprezentaciju je odigrao samo jedan meč i to protiv Tunisa, 28. januara 1998. godine.

Danilo Popivoda 

Danilo je rođen 1. maja 1974. godine u Lovćencu, malom vojvođanskom mjestu koje su naselili kolonizatori iz Crne Gore, da bi se nedugo zatim njegova porodica vratila na Čevo, a zatim u Bijelu. Fudbalom je počeo da se bavi u Bijeloj, da bi prvi pravi angažman pronašao u Olimpiji iz Lljubljane. Za tim iz glavnog grada Slovenije nastupao je punih deset godina, od 1965. do 1975. tokom kojih je odigrao 226 utakmica i postigao 58 pogodaka. Narednih šest godina u karijeri provedo je braneći boje Ajntrahta iz Braunšvajga – odgirao je 129 utakmica i postigao 30 pogodaka za njemački tim. Karijeru je završio u Olimpiji u sezoni 1981/82.

Za reprezentaciju Jugoslavije odgirao je 20 utakmica i postigao pet pogodaka. Učestvovao je na na Svjetskom prvenstvo u Njemačkoj 1974. godine i završnom turniri Evropskog prvenstva održanom u Beogradu i Zagrebu 1976. godine.

Preminuo je 9. septembra 2021. godine.

Ljubomir Radanović

Ljubomir Radanović je 21. decembra 1983. godine ušao u istoriju jugoslovenskog fudbala - u 93. minutu utakmice sa Bugarskom, posljednje u kvalifikacijama za Evropsko prvenstvo 1984, postigao je pobjedonosni gol i odveo selekciju SFRJ u završnicu. Radanović je karijeru počeo u Lovćenu sa Cetinja, odakle je kao kao talentovani junior otišao u Partizan. Nakon Partizana, prešao je u Standard iz Liježa, gdje je završio karijeru. Za reprezentaciju SFRJ debitovao je 23. aprila 1983. godine, protiv Francuske na „Parku prinčeva“. Bio je standardni član reprezentacije na Evropskom prvenstvu 1984. i Olimpijskim igrama u Los Anđelesu iste godine, na kojima je osvojio bronzanu medalju. U plavom dresu odigrao je 34 utakmice i postigao tri gola.

Lazar Radović

Lazar Radović je ponikao u Budućnosti, za koju je odigrao 71 prvoligašku utakmicu i postigao 30 golova. Iz Budućnosti se preselio u Partizan i za sedam sezona sjajno organizovao igru crno-bijelih (210 utakmica, 54 gola). Nakon Partizana, karijeru je nastavio u Grčkoj (Trikala), a onda se preselio u Holandiju i tri sezone nosio dres PSV Ajndhovena. Karijeru je završio u holandskom klubu Kserkses. Za reprezentaciju Jugoslavije odigrao je sedam utakmica, a debitovao je 27. oktobra 1963. godine protiv Rumunije u Bukureštu.

Vasilije - Ćiko Radović

Vasilije Radović karijeru je započeo u cetinjskom Lovćenu, čije je boje branio do 1962. godine kada je prešao u Željezničar. U sarajevskom klubu sjajni golman poveo je sljedećih devet sezona, s izuzetkom 1966/67. kada je stajao na golu turskog Fenerbahčea. Za reprezentaciju Jugoslavije debitovao je 25. oktobra 1964. godine u meču sa Mađarskom, a do kraja karijere upisao je još dva reprezentativna nastupa. Profesionalnu karijeru okončao je 1971. godine, nakon čega se posvetio trenerskom pozivu u sarajevskom Željezničaru.

Branko Rašović

Reputaciju ekstra-talentovanog centarhalfa stekao je u Budućnosti, a nakon dvije prvoligaške sezone u podgoričkom klubu, 1964. godine postao član Partizana. U crno-bijelom dresu odigrao je 197 utakmica. Bio je član ekipe koja je 1966. godine igrala u finalu Kupa šampiona i nesrećno izgubila od madridskog Reala (1:2). Karijeru je nastavio u Borusiji iz Dortmunda, za koju je odigrao 79 utakmica u Bundes ligi. Za najbolju selekciju Jugoslavije debitovao je 1. aprila 1964. godine, protiv Bugarske u Nišu, a posljednji, deseti nastup, ubilježio je 7. oktobra 1967. godine protiv Njemačke u Hamburgu.

Niša Saveljić

Jedan od najboljih odbrambenih igrača u SR Jugoslaviji 90-tih godina, karijeru je počeo u OFK Titogradu, nastavio u Budućnosti, a jednu sezonu proveo u Hajduku iz Kule. Zatim je prešao u Partizan, a 1997. godine otišao u Francusku. Sa Bordoom je 1999. godine osvojio titulu prvaka, a igrama za Žirondince, te Sošo, Bastiju, Gengamp i Istr ostavio neizbrisiv trag u zemlji „trikolora“. Za reprezentaciju SR Jugoslavije debitovao je 31. januara 1995. godine, protiv Hong Konga. Bio je član reprezentacije koja je igrala na Svjetskom prvenstvu 1998. u Francuskoj i Evropskom šampionatu 2000. godine u Belgiji i Holandiji. Odigrao je 32 utakmice za državni tim i postigao jedan gol.

Dejan Savićević

Legenda crnogorskog fudbala. Karijeru počeo u Mladosti, a nastavio u Budućnosti. U Crvenu zvezdu prešao 1988. godine. Tri godine kasnije, 29. maja 1991, sa „crveno-bijelima“ je osvojio Kup šampiona, pobjedom nad Olimpikom iz Marseja u finalu u Bariju. U decembru iste godine Crvena zvezda je osvojila trofej u Interkontinentalnom kupu, nakon pobjede nad šampionom Južne Amerike, ekipom Kolo Kolo iz Čilea. Od 1992. do 1998. godine igrao je za Milan, sa kojim je postao prvak Evrope 1994. godine. Bio je najbolji pojedinac nezaboravnog finala 1994. godine sa Barselonom i strijelac jednog od najljepših golova u istoriji elitnog evropskog klupskog takmičenja. U Italiji dobio nadimak – Genije, koji dovoljno govori o njegovom fudbalskom majstorstvu. Savićević je 4. aprila 2006. godine dobio priznanje UEFA za doprinos razvoju evropskog fudbala i Lige šampiona. Karijeru je završio u Rapidu iz Beča. Za reprezentaciju SFRJ debitovao je 29. oktobra 1986. godine u Splitu, protiv Turske. Učestvovao je na dva Svjetska prvenstva - u Italiji 1990. i Francuskoj 1998. godine. Za reprezentacije SFRJ i SRJ odigrao je 56 utakmica i postigao 29 golova. Predsjednik je FSCG od 2001. godine. Od 2017. godine član Savjeta FIFA, rukovodećeg tijela svjetske fudbalske federacije.

Zoran Filipović

Zoran Filipović je sa 39 golova (12 u Kupu šampiona, 9 u Kupu pobjednika kupova i 18 u Kupu UEFA) najbolji strijelac bivše Jugoslavije u evropskim kupovima! Karijeru je počeo u Budućnosti, ali je sa 16 godina postao član Crvene zvezde. U crveno-bijelom dresu odigrao je 477 utakmica i postigao 302 gola. U inostranstvu je igrao za Briž (1980-82), Benfiku (1982-1984) i Boavistu (1984-1988). Za reprezentaciju Jugoslavije odigrao je 13 utakmica i postigao dva gola. Bio je strijelac na debiju, 9. maja 1971. godine, protiv DR Njemačke u Lajpcigu. Po završetku karijere posvetio se trenerskom poslu. Vodio je Boavistu, Salgeiroš, Beiru Mar, Vitoriju Gimaraeš, Benfiku, Sampdoriju i Panatinaikos. U dva navrata bio je trener reprezentacije SR Jugoslavije (1998. i 2000. godine) i prvi selektor reprezentacje Crne Gore, koju je predvodio od 2007. do 2009. godine.

Refik Šabanadžović

Refik Šabanadžović je karijeru počeo u Dečiću iz Tuzi, kratko nastavio u Budućnosti, a 1984. godine prešao u Željezničar iz Sarajeva, gdje je stekao potpunu afirmaciju. Tri sezone nosio je Željin dres, a zatim otišao u Crvenu zvezdu sa kojom je 1991. godine osvojio titulu prvaka Evrope. Nakon trijumfa u Bariju, prešao je u atinski AEK i tri puta bio prvak Grčke. Iz AEK-a se preselio u Olimpijakos i dodao još dva trofeja u grčkom šampionatu. Karijeru je završio u Kanzas Sitiju. Za reprezentaciju SFRJ debitovao je 29. oktobra 1986. godine, protiv Turske u Splitu. Bio je standardni prvotimac selekcije na Svjetskom prvenstvu u Italiji 1990. godine. Za A reprezentaciju SFRJ odigrao je osam utakmica.

Budimir Vujačić

Karijeru je počeo je u rodnom Petrovcu (1980-83), da bi karijeru nastavio u Obiliću (1983-85). Tri godine je bio internacionalac u njemačkom Frajburgu (1985-88), a zatim prvotimac novosadske Vojvodine (1988-89) u generaciji koja je osvojila prvenstvo SFR Jugoslavije. Kao fudbaler Vojvodine postao je A reprezentativac. Karijeru je nastavio u Partizanu (1989-1993), sa kojim je osvojio još jednu titulu prvaka Jugoslavije (1993) i nacionalni Kup (1992). Zatim je prešao u lisabonski Sporting (1993-1997), sa kojim je osvojio Kup Portugala. Igračku karijeru završio je u japanskom Vizelu iz Kobea (1997-98). Za reprezentaciju Jugoslavije odigrao je 12 mečeva (1989-1996). Debitovao je na prijateljskoj utakmici protiv reprezentacije Belgije (1:0) u Briselu 1989. godine. Vjerovatno bi odigrao mnogo više mečeva za državni tim da nije doživio tešku povredu na prijateljskom meču protiv Rumunije (1:0) 27. marta 1996.godine.